کد مطلب:224589 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:219
تاریخچه ای مختصر از زندگی آن حضرت
در سال 148 هجری قمری، یعنی حدود 1245 سال پیش [1] .
در روز 11 ذیعقده، خدای متعال به حضرت موسی بن جعفر و بانویی به نام «تكتم» كه او را «طاهره» می گفتند در «مدینه» فرزندی عطا كرد كه نامش را «علی» گذاشتند و بعدها لقب «رضا» به او داده شد.
آن حضرت تقریبا 35 ساله بود كه پس از شهادت امام هفتم در زندان بغداد، عهده دار مسئولیت امامت و حفظ مبانی اسلامی و رهبری شیعیان گردید.
اصولا محل اقامت امام رضا علیه السلام همان مدینه بود، اما گاهی سفرهایی هم به مكه و عراق و ایران آن روز به تناسب مسؤولیتهایی كه داشت انجام می داد.
[ صفحه 6]
سه بخش زندگانی امام علیه السلام
مدت امامت آن حضرت در حدود بیست سال بود كه می توان آن را به سه بخش جداگانه تقسیم كرد:
1 - ده سال اول امامت آن حضرت كه هنوز دوره ی زمامداری «هارون» ادامه داشت.
5 - 2 سال بعد كه دوره ی خلافت محمد، معروف به «امین» فرزند بزرگتر هارون بود.
5 - 3 سال اخیر امامت آن حضرت كه مصادف با خلافت «مأمون» و تسلط او بر قلمرو اسلامی آن روز بود.
امام رضا در هر یك از این سه دوره به مقتضای مسئولیت خطیر امامت، با شرایط اوضاع و احوال پیچیده ی خلافت آن روز كه به نام اسلام بر مردم حكومت می شد، با وجود نابسامانیهای زیادی كه از جهات مختلف در زندگی اجتماعی مردم وجود داشت، وظایف متناسب خود را در راه خدمت به اسلام انجام می داد.
طرز رفتار و اخلاق متصدیان امور و والیان كه به پشت گرمی كسانی كه در رأس كارها قرار گرفته بودند چهره ی نامناسبی به قلمرو اسلامی داده بود،
و نفوذ و قدرتی كه به نام حكومت اسلامی در داخل و خارج قلمرو اسلامی به دست آمده بود، غرورهای نابجایی ایجاد كرده، موجب غفلتهایی شده بود كه بیم آن می رفت كم كم دوران زوال و اضمحلال تدریجی امت اسلامی
[ صفحه 7]
فرا رسد.
متصدیان امور، تنها در فكر ادامه ی ریاست خود و تأمین مصالح شخصی و خانوادگی بودند، نه در اندیشه ی مصالح اسلام و جامعه ی اسلامی، و نه در مقام معرفی دین الهی اسلام به عنوان «پناهگاه بشری از همه آلودگیها و خطرات زندگی»، بلكه اسلامی كه بتوانند در پناه آن حكومت و ریاست خود را ادامه دهند.
در این میان، تنها امامان شیعه بودند كه در هر دوره ای به تناسب امكانات موجود، درصدد احیاء آن حقیقتی بودند كه توسط اسلام به بشر ارزانی شده بود كه آن عبارت است از:
- آزادی از هر عبودیتی جز بندگی خدا كه مایه ی عزت و قوت همه جانبه است.
-رعایت عدالت همه جانبه ی فردی و اجتماعی
- تلاش در راه برقراری حكومت عدل و مساوات و برادری
- نیكیاری در راه های خیر و شایسته ی انسانی.
امام رضا هم تا آنجا كه در قدرت و امكان داشت از فرصتی كه در سه سال آخر عمر آن حضرت پیش آمد، در بیداری مردم و توجه دادن آنان به اصول مسائل و پرده برداشتن از چگونگی اغفال آنان به صورتها و عناوین گوناگون، حداكثر استفاده را نمود.
زندگی امام رضا (ع) به خصوص طرز رفتار آن حضرت در برابر نقشه های طرح شده متضمن نكات بسیار قابل مطالعه ای است كه آگاهی از آن می تواند برای زمانهای
[ صفحه 8]
مشابه و از جمله دوران معاصر زندگی مسلمین، آموزنده و راهنما باشد.
وفات امام رضا در سال 203 هجری در آخرین سفری كه به ایران كردند در ناحیه ای از طوس بعد از 55 سال زندگی با بركت و افتخار اتفاق افتاد.
در روز 11 ذیعقده، خدای متعال به حضرت موسی بن جعفر و بانویی به نام «تكتم» كه او را «طاهره» می گفتند در «مدینه» فرزندی عطا كرد كه نامش را «علی» گذاشتند و بعدها لقب «رضا» به او داده شد.
آن حضرت تقریبا 35 ساله بود كه پس از شهادت امام هفتم در زندان بغداد، عهده دار مسئولیت امامت و حفظ مبانی اسلامی و رهبری شیعیان گردید.
اصولا محل اقامت امام رضا علیه السلام همان مدینه بود، اما گاهی سفرهایی هم به مكه و عراق و ایران آن روز به تناسب مسؤولیتهایی كه داشت انجام می داد.
[ صفحه 6]
سه بخش زندگانی امام علیه السلام
مدت امامت آن حضرت در حدود بیست سال بود كه می توان آن را به سه بخش جداگانه تقسیم كرد:
1 - ده سال اول امامت آن حضرت كه هنوز دوره ی زمامداری «هارون» ادامه داشت.
5 - 2 سال بعد كه دوره ی خلافت محمد، معروف به «امین» فرزند بزرگتر هارون بود.
5 - 3 سال اخیر امامت آن حضرت كه مصادف با خلافت «مأمون» و تسلط او بر قلمرو اسلامی آن روز بود.
امام رضا در هر یك از این سه دوره به مقتضای مسئولیت خطیر امامت، با شرایط اوضاع و احوال پیچیده ی خلافت آن روز كه به نام اسلام بر مردم حكومت می شد، با وجود نابسامانیهای زیادی كه از جهات مختلف در زندگی اجتماعی مردم وجود داشت، وظایف متناسب خود را در راه خدمت به اسلام انجام می داد.
طرز رفتار و اخلاق متصدیان امور و والیان كه به پشت گرمی كسانی كه در رأس كارها قرار گرفته بودند چهره ی نامناسبی به قلمرو اسلامی داده بود،
و نفوذ و قدرتی كه به نام حكومت اسلامی در داخل و خارج قلمرو اسلامی به دست آمده بود، غرورهای نابجایی ایجاد كرده، موجب غفلتهایی شده بود كه بیم آن می رفت كم كم دوران زوال و اضمحلال تدریجی امت اسلامی
[ صفحه 7]
فرا رسد.
متصدیان امور، تنها در فكر ادامه ی ریاست خود و تأمین مصالح شخصی و خانوادگی بودند، نه در اندیشه ی مصالح اسلام و جامعه ی اسلامی، و نه در مقام معرفی دین الهی اسلام به عنوان «پناهگاه بشری از همه آلودگیها و خطرات زندگی»، بلكه اسلامی كه بتوانند در پناه آن حكومت و ریاست خود را ادامه دهند.
در این میان، تنها امامان شیعه بودند كه در هر دوره ای به تناسب امكانات موجود، درصدد احیاء آن حقیقتی بودند كه توسط اسلام به بشر ارزانی شده بود كه آن عبارت است از:
- آزادی از هر عبودیتی جز بندگی خدا كه مایه ی عزت و قوت همه جانبه است.
-رعایت عدالت همه جانبه ی فردی و اجتماعی
- تلاش در راه برقراری حكومت عدل و مساوات و برادری
- نیكیاری در راه های خیر و شایسته ی انسانی.
امام رضا هم تا آنجا كه در قدرت و امكان داشت از فرصتی كه در سه سال آخر عمر آن حضرت پیش آمد، در بیداری مردم و توجه دادن آنان به اصول مسائل و پرده برداشتن از چگونگی اغفال آنان به صورتها و عناوین گوناگون، حداكثر استفاده را نمود.
زندگی امام رضا (ع) به خصوص طرز رفتار آن حضرت در برابر نقشه های طرح شده متضمن نكات بسیار قابل مطالعه ای است كه آگاهی از آن می تواند برای زمانهای
[ صفحه 8]
مشابه و از جمله دوران معاصر زندگی مسلمین، آموزنده و راهنما باشد.
وفات امام رضا در سال 203 هجری در آخرین سفری كه به ایران كردند در ناحیه ای از طوس بعد از 55 سال زندگی با بركت و افتخار اتفاق افتاد.
[1] تا اين تاريخ كه سال 1394 قمري است.